ലഹരിയായ്

ചിതറിത്തെറിച്ചൊരു മഴത്തുള്ളിയായ്
ഉടലാകെ പൊതിയുന്നൊരു നനവായ്
ഒഴുകിയിറങ്ങും ജലകണമേ
കത്തിജ്വലിക്കും നോവിന്റെ വേവിൽ
എന്നിൽ എരിയുന്ന ലഹരിയിൽ
നീ മാഞ്ഞു പോകുവതെങ്ങിനെ

നിശയുടെ മാന്ത്രികതയിൽ
നിലാവിന്റെ പരിരംഭണത്തിൽ
പതഞ്ഞു പൊങ്ങും മധുചഷകമോ
എന്നിലെ ചുംബനതീഷ്ണതയോ
നിന്നിലൊരു ലഹരിയായ് പടരുവാൻ
മോഹമോടെ മാടി വിളിക്കുന്നു

കണ്ണൊന്നു ചിമ്മിയാൽ കാണുന്നതെങ്ങും
ദുരിതക്കയത്തിൻ കാണാകാഴ്ചകൾ
കാതോർത്തിടുകിൽ കേൾക്കുവതെങ്ങും
നോവിൽ പിടയും പ്രാണരോദനങ്ങൾ
എന്നിട്ടുമീ ജീവിത സത്യത്തെ ലഹരിയായ്
ഉള്ളിൽ താരാട്ടുമീ ജീവിത നൊമ്പരങ്ങൾ

പൊയ്പോയ ബാല്യവും കൗമാര കുതൂഹലതയും
വീണ്ടുമൊരിക്കൽ കൈവന്നീടുകിൽ
ജീവിതമൊരു ലഹരിയായ് നുകർന്നീടുവാൻ
മടിക്കുകില്ലൊരു മർത്ത്യനുമിവിടെ
നല്ല നാളേയ്ക്കായ് കരുതിവെച്ചിടാം
നമുക്കൊന്നായൊരു ജീവിത മധുചഷകം...

വിദ്യതൻ മഹത്വമായ്

അറിവിന്നക്ഷരം പകർന്നേകവേ
അവിവേകമെന്തെന്നതറിയാതെ
അക്ഷരപൂക്കളം ചിതറി വീഴ്ത്തി
അവഹേളനമേറ്റൊരു ഗുരുപാദം
അറിയാതെ പോലും ശപിക്കില്ലൊരു
അനർഹരാം ശിഷ്യഗണങ്ങളിലാരെയും
 
അടർന്നു വീഴും കണ്ണുനീർതുള്ളികൾ
അറിവിൻ മഹത്വം കാത്തുരക്ഷിക്കയായ്
കലാപമുയരും കലാലയത്തിൽ
സ്തുതിപാഠകമേറ്റു ചൊല്ലാതെ
നിണച്ചാലുകളൊഴുക്കാതെ
അമ്മതൻ നോവുമായ് കാത്തതെന്തിനായ്

പിഴച്ചു പോകട്ടെയെന്നു നിനയ്ക്കുകിൽ
ഉദകക്രിയയ്ക്കായ് നാക്കിലയൊരുക്കി
കണ്ണീരണിയും ജന്മങ്ങളെത്രയെന്നോർക്കവേ
സമാധിയൊരുക്കിയവർക്കായ് നിശ്ശബ്ദമായ്
നന്മനേരും മനസ്സുമായ് പടിയിറങ്ങവേ
വിദ്യയെന്തിനെന്നു ചോദിച്ചു പോകയായ് ..